కంచె సినిమా.. my view not a review

Cortesy: My childhood buddy Amit (copied from his FB post)

యుద్ధం అంటే ఓ కొత్త అర్థం దొరికింది..
యుద్ధం అంటే ప్రేమించడం

తన దేశాన్ని ప్రేమించడం
తన ఊరిని ప్రేమించడం తన వారిని ప్రేమించడం
ఆ ప్రేమ కోసం తెగించడం

ప్రతి ప్రేమికుడు ఓ సైనికుడే, ప్రతి సైనికుడు ఓ ప్రేమికుడే..

కంచె సినిమా.. మంచి పది పుస్తకాలను 2 గంటల్లో చదివినంత "ఎంటర్తైన్మంట్" దొరికింది

"గర్భాన్ని వాడుకునె రకం అమ్మ వాల్లు".. ఈ డైలాగ్ వెంటాడుతోంది,
ఆడదాన్ని అవమానించే ప్రతి మగాడు  
అమ్మని గౌరవించని ప్రతి కొడుకు గర్భాన్ని వాడుకునే రకాలే

ఇష్టానికి ప్రేమకు వ్యత్యాసo.. పూలు తెంపితే ఇష్టం నీల్లు పోస్తే ప్రేమ అని.

సాయి మాధవ్ రెండు ముక్కల్లో వేదాలను చెప్పేస్తాడు, క్రిష్నం వందె జగద్గురుం , మల్లి మల్లి ఇది రాని రొజు  ఇప్పుడు కంచె . రెండుముక్కల్లో ఆయన ఓ అద్భుతం , అతిశయం

ఆకర్షించే అమ్మాయి , దండం పెట్టె అమ్మగా (హరిబాబు సైన్యాన్ని కాపాడె సీన్) అవతరించె  సీన్ స్పీచ్ లెస్  .. క్రిష్ మాటల్లేవు, నువ్వు అందరి కన్న ఓ మెట్టు ఎక్కువే

ఇదేం తెలుగు సినెమ ర బాబు
ఎక్కడా హెరొ హీరొయిన్ కనిపించరు ..క్యారెక్టర్స్  కనిపిస్తయి
ప్రేమ , పోరాటం కనిపిస్తుంది
అసలు కామెడీ ట్రక్ లెదు.. హాస్యం 'అవసరా'నికి ఉంది సరిపొయేంతగ
 
ఇది రెగ్యులర్ తెలుగు సినెమా అయితె కాదు. తెలుగు సినెమ లెక్కల్లో ఇది ఫిట్ అవదు  అందుకే దీనికి రేటింగ్స్ ఇవ్వకుండ ఓ ప్రశంస ఇవ్వాలి, క్రిష్ ధైర్యానికి .

appreciation to costume designer.

కొన్ని సినెమాలు అంతె..
ద్రుశ్యాలు మనసును చేరి అక్షరాలుగా రూపాంతరం చెందుతాయి ..  అలాంటి వాటి గురించి ఏదో ఒకటి రాయాలనిపిస్తుంది

హెచ్చరిక

నేతలకు, సామాన్యులకు జరగబోతున్న యుద్దం
నోటుతో వాళ్ళు, వోటుతో మనం..
విజయం మనదే కావాలి!!

జీవితాలు హైటెక్కు చేస్తామని జిమ్మిక్కులు చూపిస్తారు
పచ్చ కాగితాలు ఎగ జల్లుతారు, కులాలు, మతాల మద్య పొగ పెడతారు
మందు పోసి మైకంలో ఉంచుతారు, సందు చూసి బొంద పెడతారు
ఈ తుచ్చ ప్రలోభాలకు లొంగితే,
బతుకు మారదు, నీ నోటికి మెతుకు దొరకదు..

రిజర్వేషన్స్ అని, వేల కోట్లనిధులని,

రాజధానులు నిర్మిస్తామని,
రామరాజ్యం తెస్తామని,

వెనుకబాటు వాళ్ళకి పదవులిస్తామని

బుగ్గలు నిమురుతారు, ముద్దులు పెడతారు,కాళ్ళూ పట్టుకుంటారు

ఆ తర్వాత "చేతులు కడుక్కుంటారు"

చరిత్ర పాఠం చెప్తూ ఒకరు, 
చరిత్ర మారుద్దామంటూ ఒకరు,
తాతలు తండ్రులు బంధువర్గముల
చరిత్ర వాసన చూపే నేతల మంద
నేతలు ఎన్నికలప్పుడు రంగులు పూస్తారు.
పదవులొచ్చాక రంగులు మారుస్తారు !!

నీ కడుపు కొట్టి మేత మేసే నేతలొస్తారు,
బతుకు రాత మారుస్తామంటూ కోతలు కోస్తారు.
తెప్ప దాటాక, వాత పెడతారు.
అంచేత..!!
మన ఆయుధాన్ని విచక్షణతో వాడుకుందాం,
మన రాత మనమే మార్చుకుందాం.

మన వోటుని సరిగ్గా వాడుకొంటే,
బతుకులు మారాలని దేవున్ని వేడుకోవాల్సిన అవసరం ఉండదు

-- నా బాల్య స్నేహితుడు అమిత్ సౌజన్యంతో

బాల్యం గుర్తుచేసిన బతుకమ్మ

నాకు చిన్నప్పటి దసరా జ్ఞాపకాలు అంటే గుర్తుకువచ్చేవి, ఇంటి చుట్టుపక్కల అమ్మయిలు ఆడే బొడ్డెమ్మలూ, అమ్మలు ఆడే బతుకమ్మలూ. పట్నం బతుక్కి అలవాటు పడ్డాక పొద్దు పొడిచాక గారె పాయసాలు, పొద్దు పోయాక జమ్మాకు తో దీవెనలు అలానే వున్నా, బోడ్డేమ్మ, బతుకమ్మలు మాత్రం గతం అనే రైలెక్కేసాయి. చదువు పేరు మీద మైసూరుకొచ్చి పడ్డాక, ప్రతి దసరాకి మైసూరులో వుండడంతో అసలు బతుకమ్మని చూసే భాగ్యం లేకపోయింది.

ఇక్కడికొచ్చాక, న్యూ జెర్సీ, డల్లాస్ లాంటి చోట్ల బతుకమ్మ ఆటల వీడియోలు చూసినా, లాస్ ఏంజెలెస్ లో బతుకమ్మ గురించి ఎక్కడా వినక ఇక్కడ లేదేమోననుకున్నా. అలాంటిది, ఇక్కడ కూడా వుందన్న విషయం తెలిసి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్లిపోయా. ముందే నా ఫ్రెండు ఆర్గనైజెర్ తో మాట్లాడటంవల్ల జరుగుతున్న ఈవెంట్లో వున్న ప్లానింగ్ గురించి కొంచెం ఐడియా వచ్చింది. నా వంతు సాయంగా ఒక ట్రే స్వీటుతో అక్కడ చేరిపోయా. కానీ, అక్కడికెళ్లాక తెలిసింది, ఇలాంటి ఈవెంట్ వెనక ఎంత కష్టం వుంటుందో. అందుకే, అక్కడ వున్న టైంలో నావళ్ల వీలైన శ్రమదానం కూడా చేసా.

చాలఏళ్ల తర్వాత ఇంతమంది ఒక్కచోట కూడి బతుకమ్మ ఆడటం చూస్తే, క్షణాళ్లో మనసు బాల్యంలోకి పరిగెత్తింది. చిన్నప్పుడు, అమ్మలంతా చెరువు గట్టు మీడ బతుకమ్మ ఆడుతుంటే, పిల్లలంతా చుట్టూ పరుగెత్తడం, ఎక్కడ నీళ్లల్లో పదతారో అని కొందరు పెద్దలు కాపలా కాయడం... ఇలా నా అనుభవాలన్నీ ఒక్కసారి కల్లముందు సజీవంగా జరుగుతుంటే, మనసు పులకించింది. ఒక పది పదిహేను మంది ఓ నాలుగైదు బతుకమ్మలతో ఆడుతారని మైండ్ సెట్ చేసుకుని పోయిన నాకు యాభైకి పైచిలుకు మంది ఇరవయ్యైదు బతుకమ్మలతో ఆడుతుంటే ఆశ్చర్యం, ఆనందం కలిసిన ఒక రకమైన ఫీలింగ్.

సాయంత్రం చిరుతిళ్లు, రాత్రికి భొజనాలు, ఒకపక్క బతుకమ్మలు... ఒకరికొకరు తెలియని ఇంతమందిని ఒక్కదగ్గరికి చేర్చి, ఇలాంటి ప్రోగ్రాం చెయ్యాలంటే, ఎంతో ఓపిక, కమిట్మెంట్ వుండాలి. అంత కమిట్మెంట్ తో ఈ కార్యక్రమాన్ని విజయవంతంగా పూర్తిచేసిన నిర్వాహకులకు నా అభినందనలు. ఇలాంటి కార్యక్రమం కోసం ఎంత శ్రమదానం చేసినా తక్కువే అని నా పర్సనల్ ఫీలింగ్.

అన్నింటికీ మించిన అచీవ్మెంట్ అంటే, మూడేళ్ల కింద 10 మందితో మొదలైన ఇలాంటి కార్యక్రమాన్ని, నిన్న 250 మందితో, ఎలాంట్ టికెట్టూ గట్రా లేకుండా పూర్తిగా ఒక ఇంట్లో ఫంక్షన్ మాదిరిగా ఆర్గనైజ్ చేసిన TGANA వారికి నా శుభాభినందనలు.

ఆందరికీ దసరా శుభాకంక్షలతో, నిన్నటి బతుకమ్మలో ఓ భాగం కింద మీ కోసం

నా మొట్టమొదటి వం(పెం)ట

అనగా అనగా, అంటే కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం మాట అన్నమాట. మేము ఫ్రెండ్స్ అందరం ఉద్యోగప్రయత్నాల్లోంచి బ్రహ్మిగా రూపాంతరం చెందిన కొన్ని రోజులకి, అందరం కలిసి ఈ సింగిల్ రూముల్లో బతుకు వెళ్లదీయడం దేనికిలే అని ఒక ఫ్లాట్ అద్దెకి తీసుకుని అక్కడికి మారాం.

మామూలుగానే స్వతహాగా అన్ని బ్యాచిలర్ బ్యాచులకి వుండే అత్యుత్సాహం కొద్దీ కొత్త ఫ్లాట్‌లోకి అడుగుపెట్టే ఒకటి రెండు రోజులముందు అనుకున్నాం. కొత్త ఫ్లాట్‌లో అయినా ఈ మెస్సు ఫుడ్డు మానేసి రోజూ రాత్రి వంట వండుకుందాం. వీలయితే మధ్యాహ్నం బాక్సులు తీసుకెళ్దాం. ఓపిక వుంటే పొద్దున టిఫిన్ చేసుకుందాం. ఇక నుంచి బయట ఫుడ్డు కోసం పైసా కూడా ఖర్చుపెట్టకూడదు అని సవాలక్ష ప్లాన్లు వేసాం. మామూలుగా అయితే ఇది ఎక్కువ కాలం జరగాల్సిన ప్రక్రియ కాదుగానీ, మావాల్ల ఉత్సాహ ప్రదర్షన మూలంగా కొంచం, బయటి ఫుడ్డుమీద ఇంట్రెస్టు పోవడం మూలంగా కొంచెం ఆ అలవాటు అలా సా...గి పోయింది, కొన్ని సంవత్సరాలపాటు.

ఇక అసలు విషయానికొస్తే, మేము ఆ ఫ్లాట్‌లోకి మారిన కొన్నిరోజులకి వినాయకచవితి పండగొచ్చింది. మామూలుగా ప్రతీ చిన్నదానికి ఇంటికి పరిగెత్తే మేము అదేంటోగానీ, ఆ పండక్కి మాత్రం అందరం బెంగుళూరులోనే వున్నాం. అప్పటికే కొన్ని రోజులు రూమ్మేట్సు వండింది తిని బాగా కాకపోయిన, కొద్దిగా బలిసిందేమో, పొద్దున లేవంగానే నాకో వింత ఆలోచన పుట్టింది. రోజు అందరూ కలిసి విడివిడిగా, కలివిడిగా తలా ఒక చెయ్యి వేస్తూ వంట చేస్తే నేను మాత్రం వంట చేసేప్పుడు వాళ్లనీ, తినేప్పుడు టివి ని చూడటం తప్ప వేరే ఏమి చెయ్యట్లేదని బాధేసింది. అలాగే వుంటే ఆ బాధతో డిప్రెషన్‌లోకి పోతానేమో అని భయమేసింది. ఆ తర్వాత ఇంత చెత్తగా ఆలోచిస్తున్నందుకు నామీద నాకే అసహ్యమేసింది (నాక్కూడా అని నాగార్జున లాగా మీరు అనుకోకండే). ఏదో ఒకటి చేసి నేను సైతం అనిపించేద్దామని డిసైడ్ అయ్యా.

డిసైడ్ చేసుడే ఆలస్యం, తెగ ఆలోచించీ చించీ... ప్రసాదం కింద పాయసం చేసి వినాయకుడికి నైవేద్యం పెడదామనే ఆలోచన నా మిత్రగణం ముందుంచా. ఒక్కడు కూడా కనీస స్థాయిలో ప్రోత్సాహం ఇవ్వకపోగా నీకెందుకురా ఈ దూల అని రకరకాలుగా పరిహసించి, నాలో ఆగ్రహ జ్వాలలు రేగేలా నన్ను వుసిగొల్పారు. వీళ్లకి ఎలాగైనా బుద్ది చెప్పాలి, పాకశాస్త్రంలో నేను ఎంతటి ప్రావీణ్యం సంపదించగలనో నిరూపించాలి ఈ మందబుద్దులు గ్రహించేలా చెయ్యాలని కంకణం కట్టుకున్నా. (ఆరోజు చూసిన వినాయక మహత్యం సినెమా డైలాగులు ఇప్పుడు నా మైండ్లో తిరుగుతున్నాట్టున్నాయి. అందుకే, భాష పట్టు తప్పుతోంది). అనుకున్నదే తడవుగా రోడ్డెక్కేసా, పాయసానికి కావాల్సిన వస్తువులు తేవడానికి. అప్పటికే నాకు తెలిసిన పాకశాస్త్రం పుస్తకానికి ఒకసారి దుమ్ము దులిపితే తెలిసింది, పాలు, చక్కెర, సేమియా వుంటే పాయసం చెయ్యొచ్చని.

షాపుకెళ్లాను గానీ, ఏది ఎంత వెయ్యాలో తెలీదు. అర లీటరు పాలు, ఒక సేమియా పాకెట్టు తీసుకున్నా. చక్కెరెంత పడుతుందో తెలీదు. కనుక్కుందామని ఇంటికి ఫోన్ చేసా. నాన్న ఫోన్ తీసాడు. నన్ను అసలు విషయంలోకి దిగనివ్వకుండా స్నానం చేసావా లేదా, గుడికెళ్లావా లేదా అని సిబిఐ రేంజిలో అడిగేసాడు (నేనంటే ఎంత నమ్మకమో, నేనలాంటి పనులు ఎన్ని సార్లు చెప్పినా మర్చిపోతానని). ఈ ప్రశ్నావళిని మధ్యలో తుంచేసి అమ్మకి ఫోనివ్వమన్నా. అమ్మ బిజీగా వుంది, విషయం ఏంటో చెప్పమన్నాడు. పాయసం అయిడియా చెప్పి, చక్కెర ఎంత కావాలి అని అడిగా. ఒక పావుకిలో తీస్కుని ఇంటికి వెళ్లు, అమ్మ ఫ్రీ అయ్యాక ఫోన్ చేయిస్తా అప్పుడు ఎంత అంటే అంత వెయ్యొచ్చు అని నాన్న సలహా ఇచ్చాడు. ఇదేదో బాగుందే అని అలాగే చేసా.

ఇంటికెళ్లి పాలు కాచాను కానీ అమ్మ నుంచి ఫోన్ రాలేదు. ఎలాగూ వెయ్యాల్సిందే కదా అని సేమియా కూడా వెసేసా... అది కూడా ఓ మోస్తరు ఉడికింది(??). ఇంకా అమ్మ నుంచి ఫోన్ లేదు. నాలో ఓపిక లాస్ట్ ఇయర్ సెన్సెక్స్ పడ్డట్టు పడిపోయింది. మళ్లీ ఇంటికి ఫోన్ చేసా. అమ్మ ఇంకా బిజీ అన్నాడు నాన్న. ఇక లాభం లేదని, ఎదురు చూస్తే కిచెన్ లో నిలబడి కాల్ల నొప్పూ తప్ప ఇంకేమి మిగిలేలా లేదని ఆలొచించి తెచ్చిన చక్కెర మొత్తం పాలల్లో వేసేసా. అదేంటో, వేసిన 30 సెకన్లకి అమ్మ ఫోన్ చేసింది. ఎంట్రా అంటే, ఏం లేదు పనైపోయింది అని చెప్పి పెట్టెసా. గిన్నె మీద మూత పెట్టి మొబైల్ లో ఒక గేం ఆడుకున్నా. ఒక రెండు నిమిషాలాగి, గేము అయ్యాక మూత తీసి చూస్తే, సేమియా బ్రహ్మాండంగా వుంది. అవును, సేమియా మాత్రమే వుంది, చుక్క పాలు కూడా లేవు. సర్లే, అందరికీ, గిన్నెలో పోసిచ్చెబదులు, చెంచాతో డైరెక్టు చేతిలో వెయ్యొచ్చు కదా అనుకుని, దేవునికి నైవేద్యం కూడా చూపించేసా.

తర్వాత రుచి చూద్దును కడా, అది పాయసంలా కాక హల్వా లాగ తయారైంది. దాని విషయం తెలిసిన నా రూమ్మేట్సు కనీసం దాన్ని ప్రసాదం కింద కన్సిడర్ చేసి రుచి చూడమన్నా కుడా కుదరదని తేల్చేసారు. తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో అలా నా మొదటి వంట పెంటలోకి చేరింది. అదేంటో, ఇది జరిగి ఇన్నేళ్లయినా కుడా, ఇప్పటికీ మావాళ్లు నేను కిచెన్‌లోకి వెళ్తున్నానంటే జడుసుకుంటారు. సైడ్ ఎఫెక్ట్ ఏంటంటే, నాకు పెళ్లయ్యాక మావాళ్లు ఈ అనుభవాన్ని కొద్దిగా మసాలా దట్టించి నా భర్యకు చెప్పారు. ఇప్పుడు నేను వంట నేర్చుకుంటా అని చెప్పినా, నా భార్య నన్ను వంటింట్లోకి రానివ్వట్లేదు. వా :-(

కత్తిలాంటి సినిమా 180 (ఇది తల తినేసే కత్తి)

విధి విచిత్రమైనది, బలి బాధాకరమైనది. బలవ్వాలని విధి గీత గీస్తే మేకని ఏ మేకల దేవుడూ కాపాడలేడన్నది క(ఖ)ర్మ సిద్దాంతం. ఇది మనుషులకి కూడా వర్తిస్తుందని అదేదో పురాణంలో వుందని ఆయనెవరో భక్తి ఛానెల్లో పోయిన అమావాస్య రోజు అర్ధరాత్రి ప్రోగ్రాంలో చెప్పగా విన్నట్టు ఈరోజు మధ్యాహ్నం కునుకు తీసినప్పుడు కల వచ్చింది. "యెవడ్రా వీడు అర్థం పర్థం లేకుండా వేదాంతం వాగుతున్నాడు...???" అని తిట్టుకున్నా సరే, ప్రస్తుతానికి ఇలా పిచ్చి వాగుడు వాగడం తప్ప నాలుగు మంచి మాటలు రాయడానికి కళ్లుగానీ, వేళ్లుగానీ సహకరించట్లేదు.

అదేదో సినిమాలో ధర్మవరపు సుబ్రహ్మణ్యం చెప్పినట్టు "కాలం గాలమేస్తే సముద్రంలో ఫిష్షు స్టార్ హోటల్లో డిష్షు అయ్యిందట". మొన్న శనివారం కాలం గాలమేసింది. పొద్దున 11 దాకా సముద్రంలో ఫిష్షులాగా దర్జాగా బతికిన నేను మధ్యాహ్నానికి నక్షత్రాల హొటలో, రోడ్డు పక్కన కబాబ్ సెంటరో తెలీలేదు కానీ, ఏదో ఒక చోట డిష్షు మాత్రం అయిపోయా. ఇంతటి విపత్కర పరిస్థితిలోకి నేను నెట్టబడటానికి కారణం మా యావిడ. తను సిద్దార్థ ఫాన్ కాకపోయినా, నేను నిత్య మీనన్ కి కానీ, ప్రియా ఆనంద్ కి కానీ కనీసం ఎయిర్ కూలర్ కూడా కాకపోయినా, శనివారం పొద్దున ఇంటిపక్కనున్న మల్టిప్లెక్సులో 180 సినిమా చూసి తీరాసిందేనని శుక్రవారం పొద్దున నన్ను ఉపవాసం వుంచి మరీ తీర్మానించేసింది. ఎంతైనా కొత్తగా పెళ్లైంది కదా, కొత్త పెళ్లాన్ని నిరుత్సాహ పరచడం ఎందుకని అత్యుత్సాహం వల్లనో, శనివారం కూడా నాతో ఉపవాసం చేయిస్తే ఆదివారం ఎక్కడ ఆస్పత్రిపాలు కావాల్సి వస్తుందో అన్న భయం వల్లనో, నిత్య మీనన్ ని చూసి తరిద్దామనే ఆశ వల్లనో తెలీదు కానీ, అన్నా హజారే ముందు కాంగ్రేసు వాళ్లలాగా డబుల్‌గేములాడకుండా బుద్దిగా తన డిమాండ్లకి వొప్పుకుని తల వంచి మానిటర్‌లోకి చూసి టికెట్లు బుక్ చేసా. శనివారం ఉదయం 11 గంటల ఆటకి నా మెదడు బ్లాంకైపోవాలని అలా డెసిషన్ తీసుకోబడింది.

ఇక సినిమాలోకొద్దాం... టైటిల్సు పడుతూంటే హీరో డల్‌గా కాశీలో బోటుయాత్ర చేస్తాడు. గంగలో మునిగి తేలాక వొడ్డుకున్న సాధువు నూరేళ్లూ బతకమని దీవిస్తే ఓ పిచ్చి చూపు చూస్తాడు. రెండు నిమిషాలయ్యాక ఓ చిన్నపిల్లాడిగురించి నోటి మాటకి, ముఖ కవళికలకి సంబంధం లేకుండా ఒక ముసలాయన చెప్పిన మాటలతో టైటిల్సు ముగుస్తాయి. ఇదంతా కథకి ముందుమాట లాంటిదన్నమాట. కాశీలో కలిసిన బుడ్డోడు ఒక్క క్షణంలో మన హీరో ఆలోచనా విధానాన్నే మార్చేస్తాడు. ఆ కొత్త థాట్ ప్రాసెస్‌ని వంటబట్టుచ్చుకున్నా హీరోగారు, బుడ్డోడి పేరు పెట్టుకుని రాజధానికి చేరుకుని 20 సందులు, 40 గొందులు తిరిగేసి ఒక పేపర్ బాయ్ సహాయంతో ఒక ఇల్లు అద్దెకు తీస్కొని ఆరు నెలలపాటు ముందే రెంటు ఇచ్చేసి దిగిపోతాడు. కనిపించిన ప్రతీవాళ్లకూ సాయం చేసేస్తూ వుంటాడు. అలా సాయం చేస్తూ నిత్య మీనన్‌తో దోస్తీ చేస్తాడు. తర్వాత ఇంటి ఓనర్‌కి కూడా సాయం చేస్తాడు. ఫైనల్‌గా నిత్య హెల్పుతో పేపర్ బాయ్‌లందరికీ చదువుకునే ఏర్పాటు చేస్తాడు. ఇదే టైములో నిత్య మేడంగారు హీరోకి ప్రొపోజ్ చేస్తే ఏమీ చెప్పకుండా ఊరొదిలి వెళ్లిపోదామని డిసైడ్ అయ్యి వెళ్లి బస్ ఎక్కితే, దాన్ని ఫాల్లో చేస్తూ అక్సిడెంట్ చేస్కొని నడ్డి విరగ్గొట్టుకుని హాస్పిటల్ బెడ్డెక్కుతుంది. తనని అమెరికా తీసుకెళ్లి ఒకప్పుడు హీరో డాక్టర్‌గా పని చేసిన హాస్పిటల్‌లో ఆపరేషన్ చేయించి బతికించడం మూలకథ.

దీనికున్న ఒకే ఫ్లాష్‌బ్యాక్ ని ముక్కలు ముక్కలు చేసి తీన్‌మార్ తరహాలో చూపించాడు. అందులో సిద్ధార్థకి ప్రియా ఆనంద్‌తో లవ్వు, మ్యారేజీ, శోభనం అన్నీ అయ్యాక, మనోడికి ప్రేమాభిషేకంలో అక్కినేనికి వున్నట్టు మందులేని క్యాన్సర్ వుందని తేలడం, మనోడి ముందు నీగ్రో వేషంలో చావు కనబడటం, చస్తున్నానని పెళ్లాన్ని భయపెట్టడం, కంగారులో ఆ పిల్ల ఏమన్నా దానికి పెడర్థాలు అర్థం చేసుకుని సతాయించడం, ఇత్యాది కొన్ని సీన్ల తర్వాత పెళ్లానికి చచ్చాననే బిల్డప్ ఇచ్చి వచ్చి కాశీలో మునగటం.... ఇదీ కథ. సినిమా మొత్తమ్మీద ఆకట్టుకున్నది ఫొటొగ్రఫీ. చాలా బాగుంది. ప్రథమార్థం పర్లేదనిపించినా ద్వితీయార్ధం మాత్రం టార్చర్ చూపించాడు. ఎంతసేపూ ఏడుపులూ పెడబొబ్బలూ. కొంత సేపైతే హీరో మరీ ఆడవాళ్లలాగా (స్త్రీ లోకం క్షమించాలి) నస పెట్టినట్టు అనిపిస్తుంది. దీనికి తోడు సెకండ్ హాఫ్ అంతా ఒక ఆరడుగుల నీగ్రోని యమదూత లాగా చూపడం, వాడు కనపడినప్పుడళ్లా హీరో చస్తానని భయపడటం. సినిమాలో కామెడీ అనేది ఎక్కడా లేదు. అక్కడక్కడా మెయిన్ కారెక్టర్లు వెసిన ఒకటి రెందు చిన్నా చితకా జోకులు తప్ప మంచిగా నవ్వుకునే మ్యాటర్ ఒక్కటి కూడా లేదు. ఇక సంగీతం గురించి ఎంత తక్కువ మాట్లాడితే అంత మంచిది. సినిమా చూసేప్పుడు ఒకే ఒక్క పాట బాగుందనిపించింది. కానీ అది ఏ పాటో కూడా నాకు గుర్తులేదు. మిగిలిన పాటలు అసలు ఎందుకొచ్చాయో అర్థం కాదు. రెండు పాటల్లో అసలు లిరిక్ అర్థమై చావలేదు. పాపం, సంగీత దర్శకుడు సినిమా హిట్ అవ్వడం కోసం న్యూమరాలజీని నమ్మినట్టున్నాడు. శరత్ అన్న తన పేరుని అష్ఠ వంకర్లు తిప్పి Sssherrath అని వేసుకున్నాడు. అది చూడగానే మన శరత్ 'కాలమ్' శరతన్నయ్య ఎలా ఫీలవుతాడో అనిపించింది.

దీనికి కొసమెరుపేంటంటే, అదే రోజు సాయంత్రం మా GD గాడు ఒక సంక్షిప్త సందేశం పంపాడు - "Don't dare to watch 180" అని. "Watched" అని నేను పంపిన రిప్లై కి సమాధానంగా "నా ప్రగాఢ సంతాపం" అని సమాధానమిచ్చాడు.