మీటింగ్‌లో నిద్రపోతే....?

పోయిన వారం నాకు ఆఫీసులో ఒక మీటింగ్ జరిగింది. అది కూడా లంచ్ అవ్వగానే పెట్టారు. మా టీం అంతా కలిసి లంచ్ చేసాం. ముందురోజు డిన్నర్ సరిగా చెయ్యకపోవడం వల్లనో, లేకపోతే ఆరోజు పొద్దున బ్రేక్‌ఫాస్ట్ చెయ్యకపోవడం వల్లనో, కాదంటే లంచ్ రుచిగా వుండడం వల్లనో తెలీదు కానీ భీభత్సంగా కుమ్మేసా. ఇంకేముంది, నిద్ర తన్నుకురావడం మొదలైంది. డెస్కు దగ్గరికెళ్లి కాసేపు నిద్ర పోదామని ఆలోచిస్తూ మెల్లగా కేఫిటేరియాలోంచి బయటకు వస్తూంటే మా లీడ్ పద్మజ గారు గుర్తు చేసారు "పెద్ద తలకాయల"తో మీటింగ్ వుంది కదా ఇప్పుడు అని. అందరం కలిసి మీటింగ్ వున్న ఆడిటోరియంలోకి వెళ్లాం. అప్పటికే మీటింగ్ స్టార్ట్ అయిపోయింది. హాల్లో ఒక 100 వరకు కుర్చీలు వేసారు. చివర్లో అన్నీ నిండుగా వున్నాయి. కూర్చోడానికి ఎక్కడా ప్లేసులేదని కుర్చీల వెనకాల స్నాక్సు కోసం వేసిన టేబుల్స్ మీద కూర్చున్నాం అందరం. ఒక రెండు నిమిషాలు ప్రశంతంగా కూర్చుని ఇలా సెటిల్ అయ్యానో లేదో ముందు నుంచి నా పాలిటి లేడీ విలన్ లేచి మట్లాడుతున్న జెంటిల్‌మాన్ దగ్గర మైకు లాక్కుని "వెనక టేబుల్సు దగ్గర సెటిల్ అయిన వాళ్లందరూ ముందుకు వస్తె అక్కడ కుర్చీలు ఖాళీగా వున్నాయి రండి" అని ఆహ్వానించింది. మనకి బాడ్ టైం స్టార్ట్ అయ్యింది.

అప్పుడు కదిలి చూస్తే మనకంటే లేటుగా మీటింగుకి చాలామందే వచ్చారు.అందరం కలిసి ముందుకు వెళ్లాం. అందరం ఒక వరుసలో కూర్చున్నాం. గోడ వైపు మా లీడు, పక్కన మా టీమువాళ్లు, చివర్లో... దారికి దగ్గరగా నేను. తీరా చూస్తే నేను కూర్చుంది రెండో వరుసలో. మొదటి వరుస నా ఖర్మ కాలి ఖాళీగా వుంది. అంతా బాగానే వుంది కానీ మా ప్రవీణ్‌గాడు కనపడట్లేదేంటి చెప్మా అని వెనక్కి చూసా. నా వెనక వరుసలో రెండు కుర్చీల అవతల ప్రవీణు, వాని వెనకాల నా మేనేజరూ కూర్చున్నారు. అప్పుడే నాకు కుడి కన్ను అదిరింది, అంటే సిక్స్త్ సెన్స్ పనిచేసింది. కానీ దాన్ని పట్టించుకునే మూడ్‌లో ఆ క్షణంలో నేను లేను.

ఒక అయిదు నిమిషాలయ్యింది. అప్పటిదాక మట్లాదుతున్న పెద్దాయన స్పీచుకూడా అయ్యింది. మమ్మలని ముందుకు పిలిచిన నా లేడీ విలన్ లేచి ఏదో గేం అంటూ నేను రెండో తరగతిలో వుండగా ఒక ఈమెయిల్‌లో వచ్చిన ఫొటో చూపింది. చాలా కాఫీ గింజల మధ్య ఒక మనిషి ఫేసు వుండే ఫొటో అది. ఆ ఫొటో చూపగానే ఆమెకో ఫోన్ వచ్చింది. మమ్మల్నందరినీ లైన్‌లో వుండమని చెప్పి ఆమె మాత్రం మాట్లడ్డానికి బయటికెళ్లింది. ఒక అయిదు నిమిషాల తర్వాత వచ్చి కొన్ని క్వెశ్చన్స్ వేసింది. అదేంటో, నాకు తప్ప అక్కడ ఎవ్వరికీ ఆన్సర్స్ తెలీవనుకుంటా. నేను తప్ప ఎవ్వరూ జవాబు చెప్పలేదు. నాకూ, నా విలన్ కు మధ్య డిస్కషన్ ఇలా జరిగింది.

విలన్: ఈ ఫొటోలో వున్నదేంటి...?
నేను: కాఫీ గింజలు.
విలన్: గుడ్. నువ్వు లేచి నిలబడు.
నేను: (లేచి నిలబడ్డా)
విలన్: దీనితో ఏం చెయ్యొచ్చు...?
నేను: ఫొటోనయితే సిస్టంలో వాల్‌పేపర్ గా పెట్టుకోవచ్చు. గింజలతో అయితే కాఫీపొడి చేసి దానితో కాఫీ చేసుకుని తాగొచ్చు. ఒక అయిదు నిమిషాలు టైమిస్తే ఇంకేమైనా చెయ్యొచ్చేమో గూగుల్ చేసి చెప్తా.
విలన్: బ్రహ్మాండం. అసలు నీలాంటి వానికోసమే నేను ఎదురుచూస్తున్నా. నీ అంత ఇంటెల్లిజెంట్ లేక ఇన్ని రోజులు మా మీటింగ్స్ అన్ని తెగ బోరు కొడుతున్నాయి. ఇంకొక్క ప్రశ్న వుంది, దానికి కరెక్ట్ అన్సర్ చెప్తే నీకొక సర్‌ప్రైజ్ గిఫ్ట్.
నేను: డౌటొద్దు. గిఫ్ట్ నాదే. నువ్వడుక్కో.
విలన్: కాఫీ స్పెల్లింగ్ ఏంటి...?
నేను: కే ఏ యూ పీ హెచ్ వై

అంతే, గిఫ్టు నాదైపోయింది. ఆడిటోరియం అంతా చప్పట్లతో దద్దరిల్లింది. ఆ చప్పట్లమోత నా చెవుల్లో గింగిరాలు తిరుగుతూంటే తల విదిలించా. చూస్తే నేను కూర్చొనే వున్నా. విలన్ ముందు కనపడలేదు. కానీ చప్పట్లు మోగుతున్నాయి. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే విలన్ వేరేవాళ్లకి గిఫ్ట్ ఇస్తోంది. మనం రికగ్నైజ్ చెయ్యక కానీ, తర్వాత మా ప్రవీణ్ కి కూడా ఒక గిఫ్టొచ్చింది. అది నాకు మీటింగయ్యాక తెలిసొచ్చింది. పాపం, వానికి గిఫ్టొచ్చినప్పుడు నేను చప్పట్లు కొట్టలేదని ముందు ఫీలయ్యాడు కానీ తరువాత అర్థం చేసుకున్నాడు.

మళ్లీ స్పీచులు మొదలయ్యాయి. ఇంక నన్నడక్కండి. ఎంత మంది వచ్చారో, ఎంత సేపు దంచారో, గంటన్నర ఎలా గడిచిందో నాకైతే తెలీదు. మధ్య మధ్యలో ఒకటి రెండు సార్లు వెనక్కి తిరిగి చూస్తే మా ప్రవీణుడు వెటకారంగా ఒక స్మైల్ పడేసాడు. (అంటే నేను నిద్ర పోతున్నానన్న విషయం వాడు పట్టేసాడు) నేను అలా వెనక్కి తిరిగిన ప్రతీసారీ నన్ను ఎవరో తట్టినట్టనిపించే చూసాను. అది వేరే విషయం. రెండోసారి చూసినప్పుడు అనిపించింది... నా పక్కన కూర్చున్న వినోద్ నన్ను తడుతున్నాడు అని. ఎందుకైనా మంచిది కంఫర్మ్ చేసుకుందామని అడిగా "నీకు కాలేజీ రోజుల్లో నిద్రపోతున్న వాళ్లని లేపే అలవాటు బాగా వుండేదా...?" అని. 'యెప్పీ' అని స్టైల్‌గా చెప్పాడు.

అలా అలా మీటింగ్ అంతా అయిపోయి బయటికొచ్చాక తెలిసింది ఏమీ అంటే, చివర్లో మాట్లాడిన మాస్టారు అందరికంటే పెద్దతలకాయంట. జోకులు కూడా బాగా పేల్చాడంట. నన్ను ఆఅహించిన నిద్రాదేవత విశ్వరూపాన్ని కూడా చూసాడంట. మా ప్రవీణడు చెప్పాడు... "ఆ పెద్దతలకాయ ప్రతీ జోకుకి జోకుకి మధ్యలో నీవైపు కంఫ్యూజింగ్‌గా చూసాడు. అందరి నవ్వులకి నువ్వు తల విదిల్చి నవ్వుతుంటే అది వేసిన జోకుకి నవ్వావో, వేయబొతున్న జోకుని ఎక్స్‌పెక్ట్ చేసి నవ్వావో అర్థం కాక.. పాపం" అని.

అసలు పోస్ట్ లంచ్‌లో ఇలాంటి మీటింగ్స్ పెట్టేదే సుఖంగా నిద్ర పోవటానికి నా ఫీలింగ్. అలాగే ఈరోజు కూడా ఒక మీటింగ్ పెట్టారు, తెల్లవారుఝామున ఎనిమిదిన్నరకి. దానికితోడు మాటీమువాళ్లందరికీ ఈ మొదటిబెంచీలో కూర్చునే అలవాటు ఏంటో అర్థం కాదు. వెనక కొన్ని సీట్లు ఖాళీగా వున్నాకూడా వెళ్లి మళ్లీ రెండో వరసలో కూర్చున్నారు. అందులో మొదటి స్లైడ్‌లోనే దయచేసి గురకపెట్టొద్దు అని చెప్పారు. అంటే సైలెంటుగా నిద్ర పోవచ్చనే కదా. మరేంటి, ఆ స్లైడ్ చుస్తూనే మా టీమువాళ్లంతా నవ్వుతూ నావైపు చూసారు....?

తొక్కలో జీవితం... ఇంతేనా... ఇంకేం లేదా....?

ఇండియాలో వున్నప్పుడు లైఫ్ చాలా బాగుండేది. వీక్ డే లో అయితే తెల్లవారుఝామున (నా ఫ్రెండ్సు అది తెల్లవారుఝాము కాదు, పొద్దున అంటారు. మీరు నమ్మొద్దు) లేచి తయారయ్యి ఆఫీసుకి వెళ్లి లంచవర్లో ఏ చెత్తో తినేసి, సాయంత్రం ఇంకేదో గడ్డి తినేసి రాత్రి వరకు చెమటోడ్చి(?) పని చేసి మధ్యలో బ్లాగులు చదువుతూ, అప్పుడప్పుడు కామెంట్లు పెడుతూ, ఓపిక వుందని అనిపించినప్పుడు పోస్టులు వేస్తూ టైంపాస్ చేసేవాన్ని. ఇక వీకెండైతే పండగే. మరీ తెల్లవారుఝామున లేవాల్సిన పని లేదు కాబట్టి కాస్త పొద్దెక్కాక లేచేవాన్ని (దీన్ని నా ఫ్రెండ్సు మధ్యాహ్నం అంటారు. ఆస్ యుజువల్ గా మీరు నమ్మినట్టు నటించండి, కానీ నమ్మొద్దు). ఫ్రైడే నైటు పార్టీ, శనివారం రాత్రి గాలి తిరుగుడు, ఆదివారం రాత్రి సినిమా.... ఇలా సరదాగా సాగిపోయేది. ఒకరోజు మామూలుగా ఆఫీసుకి వెళ్లి బ్లాగులు చదువుతుంటే మధ్యలో ఒక ఫ్రెండు పింగ్ చేసాడు. మాటల మధ్యలో "విధి చాలా బలీయమైనది. అది మనం కోరుకున్నదానికి సరిగ్గా అప్పోసిట్ గా చేస్తుంది" అని అన్నాడు. వాడు ఏ క్షణాన అన్నాడో గాని, అన్నాక రెండు రోజులకి నా మేనేజర్ పిలిచి నువ్వు ఫారిన్ వెళ్ళాలి, అన్ని రెడీ చేసుకో అని చెప్పాడు.

ఫారిన్‌లో ఎలా వుంటుందో ఆల్రెడీ ఆన్సైటుకెళ్లొచ్చిన వాళ్ల దగ్గర చాలా విన్నాను కాబట్టి, దానికి తగ్గట్టుగానే చాలా ప్లాన్స్ కూడా వేసుకున్నా... ఇక్కడికొచ్చాక జిమ్ముకెళ్లి పొట్ట తగ్గించాలి, వీలైతే 8 ప్యాక్, లేదంటే 6 ప్యాక్ అయినా పెంచేసి, మల్లి బెంగళుర్ లో ఆఫీసుకెళ్లే రోజు కి మొత్తం అవుట్ లుక్ ని మార్చేసి, అమ్మాయిలందరికీ షాక్ ఇచ్చి... అబ్బో... చాలా చాలా వూహించేసుకున్నా. కానీ, విధి చాలా బలీయమైనది. నా బద్దకం అంతకంటే బలమైనదన్న విషయం నాకు ఇక్కడికొచ్చాక అర్థం అయ్యింది. నేను ఇక్కడుండేది మూడు నెల్లు. అందులో నెలన్నర నాకు జిం ఎక్కడుందో కనుక్కోవడానికే పట్టింది. ఇంక అందులో కార్డ్ తీసుకోవాల్సిన ప్రాసెస్ తెలుసుకోవడానికి ఇంకో 2 వీక్స్. మిగిలింది ఒక్క నెల. ఈ ఒక్క నెలలో మనం జిం లో చేరి సాధించగలిగేది ఏం లేదని నాకు నేను అనుకుని జిం గురించి ఆలోచించడం మానేసి, తిరిగి, చూసి, చుట్టెయ్యాల్సిన ప్లేసుల గురించి రీసెర్చ్ చెయ్యడం మొదలెట్టా.

ఇప్పుడు చూస్తే ఒకరోజు లావు పెరిగాననిపిస్తుంది. ఒకరోజు బరువు తగ్గాననిపిస్తుంది. మొన్న వెయిట్ చూసుకుంటే 4 కిలోలు తగ్గానని చెప్పింది. నిన్న పాంట్ వేసుకుంటే ఇదివరకట్లో బాగుందనిపించింది ఇప్పుడు టైటయినట్టు అనిపించింది. ఇంత కంఫ్యూజన్ ఏంటో అర్థం కావట్లేదు. ఇంటికెళ్లాక బంధు మిత్ర సకుటుంబ సపరివారమంతా ఏమంటారో చూస్తే అప్పుడు కానీ అర్థం అయ్యేలా లేదు అసలు నా పరిస్థితి ఏంటో.

సరే, ఇక విషయానికి వస్తే, ఫారిన్ లో లైఫ్ అంటే ఏంటో అనుకుంటాం కానీ, బొత్తిగా నిస్సారమైన బతుకులాగుంది. వీక్‌డే లో బతుకు అంతా పొద్దున లేచి సద్ది సర్దుకుని స్నానం చేసి ఆఫీసుకెళ్లడం, పని చేస్తూ చేస్తూ మధ్యలో ఆ సద్ది లాగించేసి మళ్లీ పని చేసీ చేసీ ఇంటికి రావడం, ఇంత వండుకుతిని మళ్లీ పొద్దున్నే లేచి ఆఫీసుకెళ్లాలి అని తిట్టుకుంటూ నిద్ర పోవడం. అంటే వీకెండులో జీవితం ఏదో నక్క తోక తొక్కిందా అంటే అదీ లేదు. ఏదైన ప్లేసు చూడటానికి పోతే అక్కడ తిందామంటే పిజ్జాలు బర్గర్లు తప్ప ఇంకేమీ దొరకదు. వాటికి వీళ్ల పేర్లు కూడా వింతగా పెడతారు. మావాడు ఒకడు వచ్చిన కొత్తలో పెప్పరోనీ అంటే పెప్పర్ ఆండ్ ఆనియన్ మిక్ష్చర్ అనుకున్నాట్ట. రెండు మూడు సార్లు తిన్నాక ఎవడో చెప్పాడంటా అది బీఫ్ అని. దెబ్బకి వాడు బయటికి వెళ్తే మాంసం తీసుకోవడం మానేసాడు. ఎక్కడికెళ్లినా మీట్ లేకుండా మీదగ్గర ఏముంది అని అడగటం మొదలెట్టాడు.

బెంగళుర్‌లో వున్నప్పుడు ప్రతీ ఆదివారం రాత్రి పక్కనే వున్న తిరుమల థియేటర్ కి వెళ్లేవాన్ని. అక్కడ ఏ సినిమా ఆడితే అది చూసి వచ్చేవాళ్లం. ఇక్కడ ఒక సినిమ చూడాలంటే ఎక్కడికో వెళ్లాలి. అది కూడా ఎదన్నా రెండు మూడు షోలుంటే నచ్చిన టైములో వెళ్లే ఆప్షన్ లేకుండా రోజుకు ఒక్క షో వేసి మూసేస్తున్నారు(తెలుగు అయితే). థియేటర్‌లో స్క్రీను, సౌండ్ ఎఫెక్ట్సు మాత్రం మన తిరుమల లోనే చాలా బెటర్. అసలిదంతా ఎందుకొచ్చిందంటే, నిన్న బెంగళూర్‌లో వున్న ఒక ఫ్రెండుతో మాట్లాడుతూంటే అడిగాడు... ఇక్కడికీ, అక్కడికీ లైఫ్‌లో వున్న తేడా ఏంటి అని. ఆక్సిడెంటల్‌గా నా నోట్లోంచి ఒక అద్భుతమైన పోలిక వచ్చింది. అది అందరికీ చెబుదామని మొదలెట్టా.

ఇండియాలో ఇది బాలేదు, అది బాలేదు అది తిట్టుకుంటూ, ఫ్రీడం లేదని బాధ పడుతూనే మనకు నచ్చినట్టుగా వుంటాం. ఇక్కడైతే ఇన్‌ఫ్రాస్ట్రక్చరూ, ఫెసిలిటీసు అన్నీ బాగున్నాయని మెచ్చుకుంటూ, ఫ్రీడం వుందని చంకలు గుద్దుకుంటూ ఎవడో రాసిన రూలు బుక్సుని ఫాలో అవుతూ బతికేస్తున్నాం.

ఇక్కడ ఇంకో విషయమేమిటంటే ఇక్కడ మనకు నచ్చిన కొన్ని విషయాలు ఇక్కడివాళ్లకు నచ్చకపోవడం. టొరొంటోలో అండర్‌గ్రౌండ్ ట్రాన్సిట్ వుంది. మొదటిసారి చూసినప్పుడు అది నాకు చాలా బాగా అనిపించింది. ఎంత బాగా చేసారో కదా అని పక్కవానితో అన్నా కూడా. రెండు వారాల్లో ఇక్కడ మేయర్ ఎలక్షన్స్ వున్నాయి. ఆ ఎలక్షన్స్ గురించి పేపర్లల్లో వచ్చే ఆర్టికల్సు, ఇక్కడివాల్లతో డిస్కషన్సూ అన్నీ కలిపితే నాకు అర్థం అయ్యిందేమిటంటే మనం మన సిస్టం మీద ఎలా అసంతృప్తితో వున్నామో అలాగే వీళ్లు కూడా వీళ్ల సిస్టం మీద అసంతృప్తితో వున్నారు. సబ్‌వే సిస్టం లో వీళ్లకు లోపాలు కనిపిస్తున్నాయి. వాటిని క్లియర్ చేసేవానికి వోటేస్తారంట. ఈరోజు మధ్యాహ్నం ఒక ఫ్రెండ్ అడిగాడు... ఇక్కడికొచ్చిన రెండు నెలల్లో ఏమేమి తెలుసుకున్నావురా అని... నేను తెలుసుకున్నది మాత్రం ఒక్కటే. అది - పక్కింటి పుల్లకూరకి రుచెక్కువ. మనకి వీళ్లది నచ్చింది, వీళ్లకి ఇంకేవరిదో నచ్చింది, వాళ్లకి ఇంకొకరిది.